Eerst compassie, dan relativeren
Allemaal hebben we op onze eigen manier last van de coronacrisis; in meer of mindere mate. Iedereen moet aanpassingen doen, discipline opbrengen, prioriteiten stellen en meer, vanwege deze grote en plotselinge verandering in onze levens. Dat zorgt met golven voor spanning, stress, angst en moeheid.
Relativering
Als iemand dan deelt waar hij of zij specifiek last van heeft, kan je natuurlijk reageren met een relativering. Dus tegen iemand die alleen is en zich eenzaam voelt, kan je zeggen: ‘Wees blij dat je niet de hele dag een heel gezin op je lip hebt zitten.’ En tegen iemand die kerngezond is, maar thuis tegen de muren aanloopt, kan je zeggen: ‘Denk aan de mensen die in het ziekenhuis liggen.’ En tegen twee oude mensen die heel angstig zijn, kan je zeggen: ‘Wees blij dat jullie elkaar nog hebben.’ Etcetera.
Natuurlijk is relativeren belangrijk, maar het is soms te rationeel en ik denk dat het daarom pas op een tweede plek komt. In eerste instantie is het toch wel erg prettig als iemand zijn of haar verhaal even kwijt kan en gehoord wordt. Dat er dan erkenning is, mogelijk herkenning en vooral eerst compassie. Door mee te leven, blijf je met elkaar in contact. Dat is contact waarbij al je gedachten en gevoelens er mogen zijn.
Eerst compassie
Dan mag je enorm balen van dat ene feestje dat niet doorgaat, ook al is dat geen eerste levensbehoefte. Het is oké als jij je kinderen achter het behang wil plakken, ook al hou je heel veel van ze. Dan mag je onzeker zijn over je haar met uitgroei, ook al zie je nu toch bijna niemand. Emoties en gevoelens mogen er zijn. Of dat nou boosheid, ongeduld, verdriet, somberheid of blijheid is. Dat allemaal opkroppen en continu positief moeten blijven, is niet haalbaar en niet gezond, want dat kost energie en maakt eenzaam.
Juist door eerst compassie te hebben voor het ‘kleine’ leed, heb je des te meer compassie voor het grote leed. Want als ik me bijvoorbeeld al alleen voel, hoe moet iemand zich dan voelen die een veel grotere behoefte heeft aan sociaal contact? En als ik me af en toe somber voel, hoe moet iemand zich dan voelen die nu klinisch depressief is die niet meer naar de therapeut kan?
Mijn coronacrisis
Ik ben me bewust van wat ik wel heb en wat er goed gaat. Ik kan bijvoorbeeld thuiswerken en heb gezelschap van mijn schattige hondje. De zon schijnt zo fijn en daar word ik blij van. Daarnaast sta ik stil bij wat ik eng of lastig vind, dat zijn mijn coronacrisis emoties. En vind ik het oké van mezelf om af en toe verdrietig te zijn. Het staat allemaal naast elkaar en zorgt voor een balans die elke dag weer anders uitpakt.
Dus nogmaals: we hebben allemaal op onze eigen manier last van de coronacrisis; in meer of mindere mate. We kunnen alleen maar bij onszelf en bij anderen erkennen wat er is en daar zonder oordeel naar kijken. Dan komen we ondanks alle onzekerheid, pijn en verliezen in deze crisis tenminste samen in plaats van dat we alleen blijven.
Eerst compassie, dan relativeren.
Mandy blogt openhartig over haar leven. Ze is autistisch en zoekt haar plekje op de wereld en in de maatschappij.
Met Josje; haar trouwe viervoeter aan haar zijde, in knappe yoga poses en vegan overtuigingen; weet ze haar kracht te vinden en elke keer sterker te worden.
Neem eens een kijkje in haar leefwereld
mandyverleijsdonk.nl
Ze schreef al eerder een blog op Good Mood Mama
De Bijsmaak van een Vegan Magnum
En ze schrijft mooie boekreviews op StoerLeesVoer
Sommige linkjes in deze blog kunnen affiliate linkjes zijn
Mooi geschreven Mandy!
Vind ik ook!
Dankjewel ?
Een sympathiek stuk, Mandy. En het klopt wat je schrijft: op zich is het goed om dingen te relativeren, maar dat moet ons er niet van weerhouden om ook compassie te tonen met het grote of kleine leed waar mensen mee rondlopen. Alleen samen kunnen we hier weer uitkomen. Zelf probeer ik ook wat meer compassie te tonen naar andere mensen, al valt dat niet altijd mee, omdat mijn hart af en toe wat geblokkeerd lijkt. Maar ik blijf het proberen!
Je bent je bewust van dat je hart soms blokkeert, dat is prima. Je mag voelen wat je voelt en omdat je bewust bent van wat gebeurd komt het helemaal goed?
Het kan zeker lastig zijn Stan. Het valt voor mij ook niet altijd mee. Je intentie is goed en daar gaat het om.
Mooi beschreven !
In direct contact is compassie zeker waardevol… Door de maatregelen wordt direct contact echter zo veel mogelijk gehinderd.
Ik pleit wel voor meer nuchter tegengeluid op het doem media geweld dat al weken gaande is.
Hoe zie jij direct contact? Want ik ervaar juist wel veel direct contact door bijvoorbeeld social media. Een reactie is zo geplaatst. En omdat we met grote getallen thuis blijven en op internet zitten is er in die vorm veel direct contact wat naar mijn idee niet gehinderd wordt.
Dat doem bombardement vanuit de media ervaar ik ook en heb soms echt behoefte aan inderdaad wat nuchter nieuws.