Je kent ze wel, van die dagen waarop je wakker wordt en je hoofd zo vol zit dat er niks meer bij past. Dit was zo’n dag. Ik was nog niet bang.
Rustig Plekje
Zondagochtend werd ik wakker en mijn hoofd kon niet stoppen met overuren draaien. Er zat maar één ding op; dat hoofd moest leeg en het liefst zo snel mogelijk. Ik ben niet zo iemand die dingen alleen onderneemt maar dacht laat ik eens uit mijn comfortzone stappen. Zo gezegd zo gedaan, op mijn fiets geklommen en besloten om naar het bos te gaan. Alleen.
Ik kon niet meteen echt tot rust komen, het was nogal druk in het bos. Dus ben ik net zo lang blijven lopen tot ik achterin ergens een bankje vond in de zon waar ik rustig kon gaan zitten. In ieder geval dat dacht ik toen.
Het zonnetje scheen lekker op mijn gezicht, muziekje aan, geen mensen. Langzaam begon ik de rust in mijn hoofd en lichaam te voelen waar ik naar op zoek was. Dit had ik nodig! Mijn hoofd werd leger en leger, de wereld begon weer fijner aan te voelen. Tot ik ineens gestoord werd in die welkome rust.
Stoorzender
Er kwam een jongen voorbij lopen, denk eind 20 maar kan ook best halverwege de 30 zijn, prima gekleed, niks op aan te merken eigenlijk.
Hij liep met zijn telefoon in de hand steeds de bosjes in en uit. Misschien was hij iets aan het zoeken, geen idee, vond het niet belangrijk genoeg om er mee bezig te zijn. Maar toch verstoorde het mijn rust en dat vond ik irritant.
Alle energie richt ik op die fijne bubbel in plaats van naar deze stoorzender te laten gaan. Net als ik bijna weer terug ben in mijn relaxte gevoel hoor ik opeens iemand roepen. Ik keek op, het was die goed geklede irritante jongen. Hij stond ver bij mij vandaan, dus checkte ik even of hij het wel echt tegen mij had. Maar helaas was dit wel zo.
Hij vroeg me de weg en ik probeerde dit uit te leggen vanaf het bankje. Ik heb het richtingsgevoel van een visstick, dus hoopte hem de goede kant op te sturen. Hij bedankte me en liep weg. Na een paar minuten stond hij weer op dezelfde afstand als daarvoor en bedankte me nogmaals en zei dat hij het gevonden had. Toen dacht ik er nog steeds niks geks bij, maar merkte wel dat ik me nu echt begon te irriteren omdat hij me al twee keer uit mijn relaxbubbel had gehaald. Van huis uit ben ik goed opgevoed, dus ik zei netjes graag gedaan in de hoop dat het gesprek dan klaar was.
Ik ben niet bang voor de Boze Wolf
Dat leek even te helpen maar opeens hoorde ik hem weer roepen. Nog steeds op diezelfde afstand stelde hij opnieuw een vraag. Ik was nogal overdonderd en dacht dat ik het verkeerd verstaan had… Dus Ik riep “hè?” In de hoop dat ik het dus ook echt verkeerd had verstaan. Helaas was dat niet het geval. Zonder gêne herhaalde hij nogmaals zijn absurde vraag; Of ik het erg vond dat hij porno ging kijken in de bosjes.
Ik was even zo van mijn padje af en reageerde dan ook met dat hij dat zelf moest weten. Waarop hij door bleef vragen wat ik ervan vond. Er kwam een akelig gevoel omhoog maar wilde dat zo min mogelijk laten merken. Ik was niet bang… toch? Dus gaf ik aan dat ik het nogal vreemd vond dat hij dat in het bos ging doen en dat je dat soort dingen thuis doet. Maar dat het zijn keus was en vooral moest doen wat hij vond dat nodig was. Hij bedankte me nogmaals en kroop met zijn telefoon de bossen in.
Op dat moment ging er echt van alles door mijn hoofd, maar vooral wegwezen. Wat als hij terug zou komen, me lastig zou gaan vallen, en misschien wel aan zou gaan raken. Of dat ik hem zou horen. Mijn maag draaide om bij die gedachtes.
Wegwezen
Met bonzend hart stond ik langzaam op en heb mijn jas aangetrokken. Ik wist me nog een moment rustig te houden en zocht zelfs een muziekje uit op mijn mobiel. Toen ben ik gaan lopen. Naar een plek waar veel mensen waren. Ik moest me inhouden om niet te gaan rennen maar ik wilde niet alsof het leek dat hij me wegjoeg. Tijdens het lopen heb ik nog wel een paar keer omgekeken of ik niet gevolgd werd. Dat was gelukkig niet het geval. Heel toevallig belde net mijn vriend en is hij meteen naar me toe gekomen.
Samen met hem erover gesproken en nog gedacht om de politie te bellen, maar niet gedaan omdat ik dus niet zeker wist of hij daadwerkelijk in de bosjes bezig is geweest. Ik heb geen daden gezien godzijdank!
Mijn relaxbubbel was ik natuurlijk kwijt. Er is niks echt ergs gebeurd maar het gevoel wat iemand je kan geven is net zo heftig. Gelukkig was mijn vriend er en daardoor heb ik het een plekje kunnen geven. Ik durf gelukkig om nog eens uit mijn comfortzone te stappen en ben niet bang. Maar ik zoek wel een ander plekje op de volgende keer.
Shirley is sinds haar burn out bewust bezig om lichamelijk en geestelijk de sterke versie van zichzelf te vinden en te blijven. Bewuster leven, de tijd nemen voor je lichaam, lief zijn voor je gedachtes en positieve vibes vangen is wat haar bezighoudt.
Linkjes Ik ben niet bang voor de boze wolf
Ik denk dat iedereen wel eens in zijn of haar leven een moment van intimidatie of ongemak meemaakt. Ik heb een blog geschreven over zo’n moment tijdens het geven van live borstvoeding.