Omdat er nu een vegan Magnum is, koop ik een doosje. Nog nooit heb ik dit ijsje gemist, terwijl ik al vijf jaar plantaardig eet. Toch wil ik er eentje proeven. Al is het alleen maar om de negatieve associatie ermee weg te nemen, overgehouden aan therapie.
Leren luisteren naar mijn lichaam
Tien jaar geleden was ik namelijk opgenomen in een kliniek voor volwassenen met persoonlijkheidsproblematiek. Vaak had iemand naast persoonlijkheidsproblematiek een andere stoornis, zoals anorexia nervosa. Daar moest wel eerder behandeling voor geweest zijn zodat het niet meer op de voorgrond stond. Ik had een dwangstoornis en ging o.a. dwangmatig om met eten. Maar ik had geen eetstoornis.
Ik wilde wel graag leren om naar mijn lichaam te luisteren in plaats van naar de regels in mijn hoofd over wat hoorde om ‘perfect’ te zijn van binnen en buiten. Tot dan toe was het algemene streven in mijn leven om ‘normaal, goed en nuttig’ te zijn. Dat was een beetje uit de hand gelopen waardoor ik amper nog functioneerde.
Ook was mijn identiteit niet goed ontwikkeld. Ik stond immers niet in contact met mijn intuïtie, emoties, gevoelens en mijn lichaam en had dus geen idee van mijn persoonlijke grenzen (en wensen). Ik raakte overbelast, was altijd moe en somber. Dat werd niet minder met af en toe een gesprek met een psycholoog. Een klinische opname gaf me weer hoop op verbetering van mijn situatie.
Wat wil ik wel en wat wil ik niet
Dus hoe eng ik het ook vond, ik liet me opnemen. Eén van mijn doelen daar was om erachter te komen wat ik wel en niet wilde en daar vervolgens naar te handelen. Dus al deed iedereen A, dan mocht ik toch B doen. En al dacht iedereen C, dan mocht ik toch D denken. Door mezelf te worden, hoopte ik weer levenslust krijgen.
Helaas waren er veel regels in de kliniek zelf. Die waren er voor iedereen, ongeacht je persoonlijkheid(sstoornis), levenservaring, opvoeding, therapiegeschiedenis, huidige thuissituatie en lichamelijke gesteldheid. Er waren onder andere regels rondom eten. Ik had in het begin nog niet door hoe strikt die waren.
Zo was de Magnum eens het toetje op een woensdag, toen we met alle drie de groepen samen aten. Ik wilde er geen, want gaf er niks om. Even later stond een socio-therapeut ineens op: ‘ik heb vernomen dat iemand geen Magnum op heeft.’ De spanning in mij steeg tot een hoogtepunt. Was ik zondig? Kreeg ik straf? Haat iedereen mij? Het vervolg kan ik me niet meer herinneren. Ik onthield toen wel dat blijkbaar iedereen zich aan dezelfde eetregels moest houden, omdat sommige mensen een eetstoornis hadden. Een toetje was verplicht.
De therapeuten hadden achter elke regel vast een logische gedachte, maar wat voelde ik me vaak onzeker en machteloos. Alle regels die ik in de buitenwereld had opgevolgd om ‘normaal’ te zijn, werden aangevuld met nog meer regels. Hoe moest ik dan ruimte maken om mezelf te zijn?
Ik mag(num) iets, maar moet niks!
Gelukkig bewandel ik inmiddels mijn eigen pad en weet ik wat goed is voor mij en waar ik zin in heb. Niet dankzij de therapie daar, maar doordat ik achteraf besefte hoe belangrijk het is om je leven niet in handen van anderen te leggen. Al hebben therapeuten, leraren, vrienden, ouders of wie dan ook nog zo het beste met je voor, eigen regie is noodzaak voor je welzijn.
Ik mag(num) iets, maar moet niks! De vegan Magnum smaakte overigens prima, maar nog steeds is het niet ‘mijn’ ijsje. Doe mij maar een reep pure chocola met hazelnoten of vegan schepijs met pindakaassmaak.
Mandy blogt openhartig over haar leven. Ze is autistisch en zoekt haar plekje op de wereld en in de maatschappij.
Met Josje; haar trouwe viervoeter aan haar zijde, in knappe yoga poses en vegan overtuigingen; weet ze haar kracht te vinden en elke keer sterker te worden. Ze heeft nog een mooie blog geschreven op Good Mood Mama; Eerst Compassie.
Neem eens een kijkje in haar leefwereld
mandyverleijsdonk.nlEn ze schrijft mooie boekreviews op StoerLeesVoer
Sommige linkjes in deze blog kunnen affiliate linkjes zijn