Bevallen; ik heb er nooit echt tegenop gekeken maar achteraf was het toch veel heftiger dan ik had verwacht. In HELLP mijn bevalling deel ik graag mijn verhaal en vertel ik over het HELLP syndroom.
De Volgende Stap
Samen met mijn vriend besloten we samen dat het tijd was voor de volgende stap in onze inmiddels 8 jaar durende relatie. Op zoek naar een koophuis en beide een vaste baan. Er miste nog maar 1 ding; een baby.
We raakten verrassend snel zwanger en genoten van het zwanger mogen zijn en het vertellen aan familie en vrienden. Op een leuke manier begonnen we te wennen aan het idee dat we straks met zijn drieën zouden zijn.
Mijn zwangerschap verliep heel voorspoedig; ik genoot met volle teugen. Dat kon ook want ik was niet veel misselijk en heb nooit hoeven overgeven. Daar was ik het meeste bang voor, aangezien ik van nature snel misselijk wordt en altijd mijn druivensuiker snoepjes in de aanslag heb.
De baby in mijn buik groeide goed en ik vond mijn groter wordende buik prachtig. Oké, schoenen aandoen werd wel steeds lastiger en teennagels lakken ging ook niet meer. Maar hé; je moet er iets voor over hebben.
Mijn inmiddels man, en ik konden niet wachten totdat de kleine meid er zou zijn. Bij de 20 weken echo kregen we namelijk te horen dat we een meisje zouden krijgen! Super spannend allemaal!
Verlof Tijd
Mijn verlof kwam steeds dichterbij en ik was blij met mijn keuze om 6 weken van tevoren te stoppen met werken. Even relaxen voor de kleine meid komt. Want ja, bijna geen enkele baby komt op de uitgerekende datum ter wereld dus ik had nog alle tijd om te genieten. Pff als ik toen eens wist wat er zou komen..
Mijn verlof startte en ik hielp mijn ouders nog veel mee; zij zaten midden in een verhuizing en verbouwing van een nieuw huis. Zwaar tillen ging niet maar ik kon wel helpen met dingen uitpakken en aangeven. Na drie weken intensief helpen was het allemaal zo goed als klaar en was het tijd voor mijn hard verdiende me-time.
Maar niets was minder waar. De kleine meid zou sneller komen dan iedereen had gedacht.
Check Up
Voor een gewone 37 weken check-up liep ik op een dinsdagochtend naar de verloskundige praktijk. Bij binnenkomst werd mijn bloeddruk zoals gewoonlijk gecheckt. Die was wat aan de hoge kant, maar ik had net gelopen dus dat zou de reden kunnen zijn. De afspraak zelf verliep super goed, ik had nog steeds nergens last van en voelde me prima. De verloskundige checkte nogmaals mijn bloeddruk en deze bleek nog steeds te hoog.
Raar, maar dat zou ze even gaan uitzoeken en ik moest in een potje plassen. Met veel moeite perste ik wat druppels eruit. Er ging een staafje in de urine en meteen verkleurde deze. Wat was dit? Ik kreeg het warm. De assistente haalde de verloskundige erbij en ook die stak zo’n stokje in mijn urine. Ook deze verkleurde meteen.
Pff dit was niet te doen, wat moest ik hiervan denken? Ik deed mijn jas uit want ik kreeg het intens heet. De verloskundige zei dat ik niet moest schrikken, maar dat ze dacht dat ik zwangerschapsvergiftiging had. Nou hallo, toen ik dat hoorde schrok ik uiteraard wel heel erg! Allerlei vragen schoten door mijn hoofd; wat is het precies? Hoezo had ik dat ineens? Wat nu?
Ze vertelde me dat ik te veel eiwitten in mijn urine had en in combinatie met mijn te hoge bloeddruk dacht ze aan zwangerschapsvergiftiging. Ik moest direct door naar het ziekenhuis.
Ziekenhuis
Met mijn moeder ben ik naar het ziekenhuis gegaan voor verder onderzoek. Inderdaad; zwangerschapsvergiftiging. Ik werd opgenomen en moest voor verdere observatie blijven; wat een domper was dat. Daar ging mijn vrijheid!
Ze hielden ons goed in de gaten en alles leek rustig. Totdat de volgende ochtend om 9 uur de arts aan mijn bed stond en doodleuk vertelde dat ze me ging inleiden. Wat een schok! Dit zat totaal niet tussen de mogelijke bevallingsscenario’s in mijn hoofd. En het stond al zeker niet in mijn zorgvuldig opgestelde geboorteplan.
Die ochtend zijn ze begonnen met inleiden, door middel van een pilletje. Er gebeurde niet veel en ook de tweede pil deed weinig. Pas na de derde pil gebeurde er wat. Ik kreeg meer pijn maar het zwakte richting de avond weer af. Ik zou zo de nacht ingaan en de volgende ochtend zouden we weer verder gaan met de pillen.
Weeënstorm
Het was alsof mijn lichaam ineens begreep wat de bedoeling was: de pijn stak op. Flinke weeën en bijna geen tussentijd om bij te komen, ofwel een weeënstorm. Wat een hel! Reality check: ik ging bevallen en we zouden ouders worden binnen een paar uur.
De bevalling ging heel snel; de weeën volgden elkaar in een rap tempo op en voordat ik het wist zat ik een rolstoel naar de verloskamers en lag ik op een ander bed. Jeetje wat een reis is het toch dat hele bevallen. Op dat moment wilde ik heel graag pijnstilling want het was niet meer vol te houden. Dat de reling van het bed nog heel was, was volgens mijn man een wonder. Wat een pijn! Ik dacht dat ik een redelijke pijngrens had maar dit was toch wel te heftig.
Wat bleek; ik had al 10 cm ontsluiting en mocht gaan persen. Maar dat betekende ook helaas dat pijnstilling geen optie meer was. Met alle kracht die ik in me had ben ik gaan persen. Om 01.50 uur op donderdag 15 November 2018 is onze dochter Nora geboren. Wat een ongelooflijk gevoel! Blijdschap, pijn, opluchting; alles tegelijk. Ik zat in mijn bevallingsroes en mijn kersverse dochter lag op mijn borst. Mijn blik ging van haar naar mijn man en weer terug naar Nora. Dit wondertje hadden we samen mooi gemaakt.
Nog Niet Klaar
Ondertussen waren de verloskundige, gynaecoloog en de verpleegster druk met elkaar in overleg. Ik had teveel bloed verloren en het bloeden wilde maar niet stoppen. Binnen een paar minuten werd mijn dochter van me weggehaald en op de ontblote borst van mijn man gelegd. Ik moest snel naar de OK. Een kus wist mijn man nog te geven en toen was ik opeens “alleen”.
Nog nooit heb ik een operatie gehad; wat kan ik verwachten? Gaat het goed met mijn dochter? De bevallingsroes giert nog door mijn lijf en hoofd. Zoveel vragen, onzekerheden en emoties. Maar 1 ding weet ik wel zeker; ik heb het ijskoud. Een warmte deken werd op me gelegd en daarna kan ik me alleen maar heel veel plafonds nog herinneren. Wat vage gezichten en een vriendelijke; “het komt allemaal goed”. En daarna ging mijn lampje uit.
Gat In Mijn Geheugen
Gek dat een mens zoveel dingen kan meemaken maar niet bewust. Er zat een snee in mijn baarmoeder waardoor ik 2 liter bloed ben verloren. De operatie zou 45 minuten duren maar dit werd 2 uur. Ze hebben de bloeding kunnen stoppen en bloed bijgegeven. Voor mij is deze ervaring een gat in mijn geheugen. Voor mijn man is deze periode des te meer aanwezig. De onzekerheid die hij toen had was slopend. Ik heb een aantal dagen moeten aansterken en kon alleen op bed liggen. Ik kreeg 2 soorten medicatie door een infuus en was erg afhankelijk van iedereen. Verschrikkelijk vond ik dit. Maar het was nou eenmaal niet anders.
Als ik nu terugkijk besef ik pas hoe weinig ik heb meegekregen van de hele bevalling en vooral de uren erna. Doordat ik naar de OK moest heb ik het moment van de eerste flesvoeding gemist, het wegen en de check of alles oké is met mijn meisje. Mijn man heeft dit heel goed op zich genomen, maar toch had ik dit graag willen meemaken als vers gezin samen.
HELLP Syndroom
Ik blijk een heftige vorm van zwangerschapsvergiftiging te hebben gehad; het HELLP syndroom. Er zijn vier vormen en deze vorm bleek de één na ergste te zijn. Op dat moment besefte ik dat allemaal niet en leefde ik per dag. Door de vele medicatie die ik kreeg via infusen weet ik heel veel dingen niet meer. Ik weet dat er mensen op bezoek zijn geweest en wie dat zijn, maar kleine gebeurtenissen of dingen die gezegd zijn, zijn veelal aan me voorbij gegaan.
Het ziekenhuispersoneel heeft filmopnamen gemaakt van bepaalde momenten. Dit doen ze blijkbaar bij heftige gevallen van zwangerschapsvergiftiging omdat daarvan bekend is dat je in een soort roes terecht komt en niet alles bewust meemaakt. En dus ook niet opslaat in je geheugen. Op het moment zelf had ik dat echt niet door en dacht ik dat ik alles zag, hoorde en snapte. Maar dat bleek niet zo te zijn. Door de beelden aan het einde van mijn ziekenhuisopname terug te kijken met de mensen die mij zo goed begeleidde en verzorgden, werd mijn beeld aangevuld. Wat een goede zorg had ik gehad! Het waren allemaal kanjers!
Nu ik dit allemaal zo opschrijf, ga ik in mijn gedachten de hele reis van het bevallen weer door en besef ik me maar al te goed dat ik geluk heb gehad. Tuurlijk was het niet leuk om te horen dat ik ziek was, dat mijn baby en ik in gevaar konden zijn. Het eerder bevallen door middel van inleiden was al helemaal geen pretje. Buiten de pijn had ik het gewoon graag zelf aan mijn lichaam overgelaten. Maar dat heeft helaas niet zo mogen zijn. De beslissingen die genomen zijn waren noodzakelijk voor een goede afloop.
10 Maanden Later na bevalling met HELPP Syndroom
Nu is Nora een knappe, vrolijke en lieve meid van ruim 10 maanden en is er niets meer te zien of merken van de kleine meid die ik in mijn handen kreeg na de bevalling. Ze was zo klein dat we zelfs kleertjes in maat 44 moesten kopen. Ze groeit als kool en is kerngezond. Ik voel me een super gelukkige en trotse moeder! Samen met mijn man genieten we van haar en kunnen we ons leven niet meer voorstellen zonder haar.
De bevalling heb ik een plekje kunnen geven, alles is besproken met de doktoren en ook de check-up in het ziekenhuis was heel fijn na een aantal weken. Mocht ik ooit opnieuw zwanger raken dan sta ik wel vanaf het begin van de zwangerschap onder controle bij het ziekenhuis aangezien de kans heel groot is dat ik weer het HELLP syndroom; zwangerschapsvergiftiging ontwikkel. Maar dat zou me er niet van kunnen weerhouden om ooit nog een tweede kindje te willen. Mijn lichaam kan het aan; dat vertrouwen heb ik!
Met dit verhaal hoop ik andere mensen/moeders het gevoel te geven dat je meer aankunt dan je denkt. Als ik er nu op terugkijk had ik niet verwacht dat ik het allemaal zou aankunnen en een plekje zou kunnen geven en dat is me wel gelukt. Het heeft me ergens ook volwassener gemaakt en ervoor gezorgd dat ik het leven meer ben gaan waarderen en de momenten koester met mijn gezin, familie en vrienden.
Be strong en believe in yourself!
Liefs Chantal
Informatie HELLP Syndroom
Meer weten over het HELLP syndroom? Stichting Hellp geeft meer informatie.
Meer pure mamablogs lezen doe je hier.