Het moment dat je moeder wordt is magisch. Heftig, emotioneel en bijna onmogelijk om op voor te bereiden. Die 9 maanden kunnen soms niet voorbij schieten maar tegelijk glipt die bijzondere tijd ook door je vingers. Ik heb wel eens een miskraam ervaren dus ik was me vooral heel bewust van wat zou kunnen gebeuren tijdens de zwangerschap van Abygail. Maar gelukkig gebeurde wat we hoopten en kwam daar een prachtige dochter ter wereld. Van de zorgen over een kind met een stempel of geen stempel was nog geen sprake.
Mijlpalen
In haar beginjaren was ze een voorbeeldige baby. Lief, tevreden en sliep al snel door. De belangrijke mijlpalen tikte ze aan en ze ontwikkelde zich goed. Op een bepaald punt had Abby een voorkeurshouding en hiervoor krijgen we fysiotherapie aan huis. Met die hulp werd het opgelost en ze ging weer vrolijk door met ontwikkelen. Op haar rug door het huis schuiven, kruipen, optrekken; bijna lopen. Dit alles gezellig vrolijk brabbelend. Zo spannend! De camera paraat want het zat er echt aan te komen.
We hebben uiteindelijk 2,5 jaar mogen wachten voor dat camera moment. Op een bepaald moment besloot Abygail namelijk dat belangrijke mijlpalen aantikken niet meer binnen haar straatje lag. Het los lopen en gaan praten bleef opeens uit. Eerst kregen we te horen dat het allemaal kan, ieder kind een eigen tempo, het komt goed. Maar dat veranderde omdat 2 belangrijkste mijlpalen; het loslopen en praten maar uitbleven. Tegelijk zag iedereen een heel vrolijk en tevreden kind wat prima sliep en alles at. Wat was er aan de hand?
Met hulp van dezelfde fysiotherapeut zijn we eerst gaan werken aan het loslopen. Want ze kon het wel maar koos toch ervoor om op haar knieën te lopen. En na 2,5 jaar was daar het moment; Yes! Maar ook dit verliep niet zoals verwacht. Heel onzeker en houterig waren haar stappen en we besloten om een onderzoek in het ziekenhuis aan te gaan.
Uw dochter is een variant van normaal
Nooit vergeet ik die uitspraak van de kinderarts en nog gebruik ik het; “Uw dochter is een variant van normaal”. Abygail deed elke test goed en de arts was overtuigd. Ze heeft motorische angst. Het woord angst is in haar geval wat extreem; het is eerder een onzekerheid. Haar evenwichtsorgaan en hersenen zijn nog geen vriendjes. Niet alle verbindingen zijn nog gemaakt en dit komt vanzelf met de tijd. Doordat de juiste verbindingen gemaakt moeten worden in haar hersenen overdenkt ze alles. Elke stap is een proces. Kan ik dit wel, wat kan er gebeuren, wat als ik val; zijn gedachtes die niet alleen met het lopen spelen maar met elke motorische handeling. Daarbij is mijn dochter prikkelgevoelig. Niet overgevoelig maar wel gevoelig. Ze pikt alles op en is heel bewust van wat er speelt in haar omgeving.
Blij met de verklaring zijn we aan de slag gegaan met wekelijks fysiotherapie en logopedie. Omdat motorische angst niet bekend is hebben we dit goed moeten uitleggen steeds. Waar hulpverleners altijd in het begin alarmbellen hebben door haar opgelopen achterstand, zo vol vertrouwen zijn ze als ze eenmaal met haar gewerkt hebben. Want ze laat elke keer vooruitgang en groei zien. En voornamelijk een gelukkige meid.
Wanhopig
Abygail doorgaat fases en ik als moeder doorga dit met haar. We komen altijd op een punt dat ik me wanhopig voel; waarom blijf je op je tenen lopen en zo onzeker. Waarom komt dat laatste stukje niet, wat kan ik nog meer doen om te helpen? Zodra ik het echt niet meer weet en me zorgen maak is daar opeens een keerpunt en doet ze het. Die fases beginnen te wennen en dankzij de hulp kan ik ook bijsturen waar nodig. Dit leert me als mama om vertrouwen te hebben in mijn dochter.
Ja er is een achterstand en we hebben vaak confronterende gesprekken; voornamelijk over wat ze niet kan. Mijn moederhart breekt keer op keer. Abygail heeft overigens nergens echt last van. Die blijft vrolijk en happy door het leven gaan. Al denk ik nu achteraf dat het wel degelijk van invloed is altijd maar horen wat je niet goed doet. En sindsdien probeer ik ook heel erg te benoemen wat goed gaat. Ook vertrouw ik op de kinderarts dat het vertrouwen en tijd nodig heeft om de juiste ervaringen op te doen en verbindingen in de hersens te maken.
Tijd voor school
En dan opeens is een kind 4 en moet het naar school. Abygail was toen nog niet zindelijk en dit is wel een vereiste. In mijn eerlijkheid had ik dit aangekaart bij de intake en het advies was hierdoor om school een half jaar uit te stellen. Mijn gevoel was alleen anders. Ze heeft namelijk juist leeftijdsgenootjes en school nodig om zich op te trekken en bij te komen. Ik heb dan ook gevraagd om vertrouwen en binnen een week was Abby zindelijk. Het klinkt makkelijker gezegd dan gedaan. De gebruikelijke dip volgde, mijn dieptepunt en zorgen waren intens en opeens was daar op het uiterste moment de zindelijkheid. Helaas zorgde mijn eerlijkheid en deze start wel voor een beginnende stempel. Een kind met een stempel was gemaakt.
Ik was trots dat we durfden te vertrouwen op Abygail en blij dat we een school hadden gevonden die perfect bij haar behoeftes aansloot. Geen prestatie druk, spelenderwijs leren, prikkelarme klas en een speelse omgeving. Zonder prestatiedruk rustig de verbindingen maken in haar hersens en daardoor ontwikkelen. Ik geloof ook als pedagogisch medewerker dat dit heel belangrijk is voor kinderen. In een fijne omgeving komen ze tot bloei en dat is een basis om goed te kunnen leren. Voor het eerste jaar was dit ook precies wat er gebeurde en was het heel fijn.
Help me groeien, kind met een stempel
Een kind met een stempel was Abygail vanaf het begin op haar school. Toen ze 4 jaar was, beginnend en klein was er ruimte en begrip voor. Maar ze is nooit echt uit die rol gekomen, of kunnen komen. Ze werd nooit uit haar comfortzone gehaald omdat het tsja door haar stempel kwam en dan kan je niet veel verwachten. Ik probeerde thuis van alles maar school heeft ook een belangrijk aandeel. Een mama en pedagogisch medewerker ben ik maar geen juf. Toen Abby opeens grote sprongen thuis ging maken op allerlei vlakken was ik dan ook heel blij en gerustgesteld.
Die grote sprongen werden alleen niet gezien en liet ze niet zien op school en bij elk testmoment “faalde” ze. De gedachte van haar school; een kind leert uit zichzelf als het leerrijp is, is mooi. Maar zo werkt het helaas niet voor mijn dochter. Doordat de verbindingen in haar hersens geactiveerd moeten worden, heeft ze hulp bij dat stapje nodig. Uit haar veilige en beperkte comfortzone gehaald worden, vertrouwen in dat ze dingen kan aanleren en hulp met activeren!
Zo werd ze bijvoorbeeld “afgekeurd” op haar rijmvermogen. Op het moment van toetsing was ze hier niet mee bezig. Door de test werd ze zich bewust van deze mogelijkheid met als resultaat een kind wat de hele tijd thuis aan het rijmen was. Maar het vinkje van “kan ze ook niet” was al geplaatst. Zo komt er een basis wat niet bevorderlijk is voor ons kind en niet wat ze nodig heeft.
Kind met een stempel
Er speelde meer en dit heb ik in een aparte blog omschreven maar we zijn binnen korte tijd overgestapt van school en wat een goede keuze is dit geweest voor ons allemaal. Ik zie een kind wat happy is en uitgedaagd wordt. Moe is door het leren maar tegelijk ook zo voldaan. De verbindingen in haar hoofd worden geactiveerd en ze krijgt steeds meer zelfvertrouwen. Uiteraard ben ik eerlijk geweest met de aanmelding en heb ik weer open kaart gespeeld.
Alleen werd het door deze school heel anders opgepakt. Het wordt niet als probleem gezien maar er wordt gekeken naar de mogelijkheden. En dat past precies bij onze visie. Abygail blijft anders en opvallen door haar achterstand die ze opgelopen heeft door de motorische angst. Maar ze heeft nu geen stempel en daardoor een eerlijke kans. De motorische angst is wat ons betreft zo goed als weg aan het gaan en nu is het tijd voor al die verbindingen en inhalen maar. Dit gebeurd met veel plezier en ik verwacht dat ze haar eigen unieke zelf kan blijven ontwikkelen en toch kan meekomen met de maatschappij. Van een kind met een stempel naar een kind met geen stempel.
Linkjes Kind met een stempel
- Good Mood School; waarom we van school zijn overgestapt en hoe dit ging
- Kijken naar de mogelijkheden, dat doe ik ook met mijn gezondheid
- Boeken die kunnen helpen met opvoeden van je kind
- Ik schreef een andere blog over motorische faalangst voor Mamascrapelle.
